Een voorzichtig zonnetje verdrijft de ochtendkou. De kermis in de stad is nog niet op gang, het carillon doet zijn best de sfeer in de winkelstraat op gang te brengen. Ik zit bij een tafeltje aan mijn cappuccino en gun een brutale duif kruimels van mijn homp appeltaart. Het leven is goed.
Ik hoor hakken en draai mijn hoofd. De gelijkenis en het leeftijdsverschil zijn duidelijk: dit zijn moeder en dochter. Dochter loopt op laarsjes met verhoogde hak, moeder niet. Dochter doet moeite onverschillig te kijken, moeder niet. Dochter kijkt me voorbij, moeder niet.
Ik zing in mijn hoofd. “Hakjes tik tak op de stoep. Korte rok, met nauwe coupe. En haar blik verraadt geen nee of ja, daarom zingen alle jongens haar verlangend na: kleine kokette Katinka…”
Moeder kijkt om, ik vang nogmaals haar blik.
Ze is niet klein, niet koket, maar even is zij mijn Katinka.
Paul Bastiaansen 